Herkese merhaba hanımlar. Öncelikle belirteyim uzun yazacağım ama sıkıcı olmayacak söz 
okuyanlardan şimdiden Allah razı olsun, dua bekleriz..
27 Nisan 2020’de kızımı normal doğumla sağlıklı bir şekilde kucağıma aldım. Çok mutluyduk çok heyecanlıydık. Onunla oynayacağım oyunların, okuyacağım kitapların bile planını yapıyordum hevesle. Her şey normal ve güzel gidiyor diye düşünürken kızım 2 aylıktı ve emerken bir anda kaskatı kesildi. Nefes alamadı saniyelerce. Boğazına süt kaçtı sandım ve bir süre sonra toparlayınca da öyle düşünmeye devam ettim. Aklıma başka bir şey asla gelmemişti. Daha sonra yine her şey normal gibi giderken kalça ultrasonu çekildi ve kalçasında bir gelişim geriliği var dendi. Bu durum, tam 3 ay omzundan bacaklarını asan bir aparat kullanmamızın habercisiydi. Nitekim kullanmaya başladık. Tedavisi iyi gidiyordu. 3 aylıkken kızım tekrar nefessiz kaldı ve kaskatı kesildi. Hemen araştırdım bu sefer normal olmadığını anlamıştım tabii ki. Karşıma ilk çıkan “epilepsi” şüphesi oldu. Hemen bir doktora gittik, geçirdiği son nöbetlerin videolarını izlettim ve o da evet epilepsi dedi. İlaç başlandı. Fakat bu nöbetler artık durmuyordu. Sürekli bir hırsız gibi gelip kızımın, bizim huzurumuzu çalıyordu. Aylar süren ilaç denemeleri yanılmaları sonucunda bir sonuç alamayacağımızı fark ettik ve başka bir doktora başvurduk. O da MR görmek istedi, çektirdik ve o dönem için bana yıkıcı olarak gelen “serebral palsi şüphesi” var dendi. (Sonraları bu tanı tamamen ortadan kalktı, yok dendi.). Kızım çoktan 6. ayını geçmişti ama hala başını tutamıyor, oturamıyordu. Sanki 1 aylık bebek gibi yatıp duruyordu. Gözlerinde şaşılık vardı. Asıl süreç de bizim bu gelişimindeki sıkıntıyı fark etmemizle başladı. Kızımın gelişimi geriydi. Kilosu boyu her şeyi normaldi ama ne dönebiliyor ne de herhangi bir şey yapabiliyordu. Bir süre sonra fizik tedaviye de başladık.
Ortada hala bir tanı, teşhis ya da hastalık şüphesi yoktu. Her türlü test yapıldı ama yine de bir sonuç alamıyorduk. Kızımın algıları çok kapalıydı, sese dönmez adını duymaz gibiydi. Beni takip etmiyordu, tanıyor gibi davranmıyordu. MR’da bir şey yok doğru dürüst deniyordu, metabolizması temiz, genel sağlığı iyi, yemesi içmesi güzel. Ama fiziksel olarak her şey sıfırdı. Her doktor çıkışımda saatlerce ağlıyordum başta ama artık ağlamıyorum. Bugün kızım 1 yaşında. Hala oturamıyor, başını tutması gelişti ama tam değil. Hala algıları çok kapalı beni tanımıyor. Hala teşhisi yok hala araştırıyoruz.
Ama artık ben daha güçlü olmaya çalışıyorum. Kızımın neyi var bilmiyorum ama buradan evrene kocaman mesajlar gönderiyorum. Rabbimin izniyle benim kızım geç de olsa güç de olsa iyi olacak. O da yürüyecek, bana sarılacak, anne diyecek biliyorum. Belki bugün ya da yarın değil ama bir gün..
Derdime ortak olan herkese çok teşekkür ederim. Reyyan’ın şifası için bize de bir cümle duayı çok görmeyin. ❤️