Ben tüm hayatını ezbere okudum ama bir kaçı tüylerimi hala ürpertiyor. Hz. Muhammed efendimiz süt annesi halimenin diyarında kalırken süt kardeşi ile dışarıda oynuyorlarmiş. İki erkek bunlara doğru yaklaşıp hz. Muhammed efendimizin kalbini yerinden sökmüş süt kardeşi bunlara şahit olmuş. Adamın birisi diğerine ( ikiside melek) ümmetinden 10 kişiyle tart demiş. Adam tartmış hz. Muhammed'in kalbi ağır gelmiş. Bu sefer adam 100 kişiyle tart demiş yine tartmişlar ve yine hz. Muhammedin kalbi ağır gelmiş. Bu seferde 1000 kişiye tart demiş yine hz Muhammed efendimizin kalbi ağır gelince, adam yanında ki adama demiş "onu kendi haline bırak, çünkü şüphesiz onun kalbini tüm ümmetle tartsan yine onun kalbi ağır gelir." Hz. Ademin anlında doğan nur, Hz. Muhammed efendimizin anlında öldü. Ne büyük kudret doğarken Şahadet parmağı havada ümmeti ümmeti diyerek doğmuş. Ne büyük kudret ki Hristiyan aleminin ileri gelen medyumlarindan birisi o gece gökyüzüne bakıyormuş. Bir Hristiyan yanına yaklaşmış ve demiş ki "neden gökyüzüne bakıyorsunuz?" Medyum demiş ki "ümmetin en büyük ve son peygamberi doğdu." yüz yıllardır sönmeyen ateş sönmüş. Bilmiyorum ama ne zaman aklıma gelse tüylerim diken diken oluyor. "Ben ki yeri göğü hz Muhammed için yarattım."