Kimseye demeye dilim varamadi içimde hep bir gitmez diye ümit vardı dün o ümidim de bitti .. yüzbaşı gelip eşime eşin çocuğun var mı varsa yerlestir onları Suriye kağıdında adın var diyene kadardı hepsi yıkıldı bitti umutlarimin. Ama ben hala Samsun'a bırak beni diyemiyorum sırf 1 gün 1 saat daha yanında olmak için. Uyanıyorum gecenin bir yarısı gözyaşlarım a engel olamıyorum kokluyorum kıyafetlerini balkona kaçıp ağlıyorum. Her kapı çaldığında baba geldi diye koşan yavruma ne dicegimi düşünüyorum. Zaman nasıl geçer birşey olur mu diye düşünmekten kendimi asla alikoyamiyorum. Telefonu her çaldiginda korkuyorum. İçim de ki şeyler çok farklı kızlar kimseye diyemiyorum buraya yazıp rahatlamak istedim.. çok ayrı kaldık ama bu sefer çok başka duygular içindeyim.. ne olur dualarınız da bize de yer verin ...