Az önce başka postuna da yorum yaptım canım, bence kesinlikle ilk olarak senin biraz sakinleşmen gerekiyor ve tabi ki eşinin de. Seni biraz da eşin geriyor gibi geldi bana. Sen de gün içinde işlerimi tam yapayım ama kızım bana sorun çıkarmasın diye düşünüyorsun, o da istediğin gibi davranmayınca sinirleniyorsn. Ama malesef bu işler bizim istediğimiz gibi olmuyor. Robot değiller ki düğmesine bastım hadi gitsin uyusun, otursun, kalksın diyesin. Lütfen ona bişey derken ya da yaparken kendini onun yerine koy, o söylediğin şey sana nasıl hissettirirdi. Ayrıca işleri de sal biraz, bikac yıl sonra okula başladıklarında istediğin kadar zamanın olacak ama çocuklarınla gecirecegin zaman geri gelmeyecek. Gerçekten çok zor, ben tek çocukla kafayı yiyorum ama sakin kalmaya çalışıyorum, çığlıklarımı içime atıyorum. Sonuçta bu çocukları biz istedik onlar doğmak istemedi, hakkıyla buyutmemiz lazım emanetlerimizi. Allah nasıl temizlik yaptın ya da hangi yemeği yaptın diye sormayacak bize. Nolur bebeğinle iletişim kurmaya çalış, kizmadan bagirmadan. Onlar bizim aynamiz, biz hangi duyguyu verirsek bize onu yansitiyolar. Duygularını kontrol etmesi gereken biziz, çünkü yetişkin taraf biziz. Onlar bize bakıp öğreniyor.