Aglamaktan gözlerim acıyor artık çok doldum patladım olan kendime oluyor bile bile zarar verirym ama gerckten cok sıkıldim .Arkadasm yok ailemle annemle problemler vardı ki zaten onlarla konusunca görüsünce daha sıkıntıya giriyrm o yüzden onlarla da görüsmyrm hep esimin ailesi arkadasları yakınları ile görüsüyrz .Cok calismak istedim ise de giremedm iyi gelir diye düsündm iki cocugum oldu vs ertelendi durdu.Esimden beklentiye giriyrm bu sefer aksam gelsin onunla konusayim vs onda da anlayıs yok muhabbet yok kendi halinde .Kısacası evde dört duvar ve cocuklarla hapis kalmis gibiyim .Esimin arkadaslariyla sohbetleri varken muhabbet edip mutlu oluyorken ben evde kafayı yiyrm .Ve cok zoruma gidiyor anlattim olmadı agladım bagıra bagıra olmadı demek ki anlamk istemiyor kendimi kücük düsürüyor gibiyim gercekten dayanamayck duruma geldim artık kimsesizlik hele ki esin anlayısszligi cok kötü.Ne yapacagimi bilemez oldum ben sevgi ilgi gezmek vs her konuda esime baglı olmaktan beklemekten sıkıldım .Benim gibi olan var mı nasil toparladinz bu durumu