Cok sevindim, mutlaka iyi gelecektir, o nokta işte zamanla geciyor. Seninkine biraz benzer bi hikayem var, 17 yasimda annemi kaybettim, ve hep kendimi sucladim iste olan bazi seylerden oturu. O donem cok zordu o vicdan azabiyla bas edemedim destek aldim ben de cok uzun seneler. O dedigin eşiği geçemedim, insanin kendi icinde kendini affetmesi hesaplasmanin en zor olani. Zamanla söndü, kabuk tuttu, hafifledi. Zaman herseye ilac emin ol. Unutulmuyor insan canini unutabilir mi, ama onunla yasamasi daha kolay oluyor.