Merhabalar kızlar.
Biraz zor şartlar altında evlendik eşimle. Bekar iken de ailevi ilişkileri çok kuvvetli olan biri değildim. Hani şöyle aileler olur ya bütün aile üyeleri aynı evin içinde yaşarlar ama birbirlerinden haberleri olmaz misali, aynen öyle. O zamanlar o kadar çok üzülüyordum ki bu duruma eşimde destek buluyordum. Üniversite son sınıftaydım evlenmeye karar verdiğimizde. Eşimin ailesi tanışmaya geldiklerinde "daha onun okulu var" dedi ve onların karşısında kırıcı sözlerle beni de rencide ederek uğurladı babam onları. Ben sonradan üniversite bitmeden atandım da eş durumundan babam vermek durumunda kaldı. Anlayacağınız evlenene kadar baya zor geçti. Şimdi anne olunca da işin şu tarafından da bakmaya çalışıyorum, anne baba olunca böyle mi yapılıyor diye?
Geçtiğimiz günlerde de covid tehlikesi atlattık. Annem ile görüştüğümüz gün babam pozitif çıktı, sonrasında da annem. Ben de rahatsızlanınca eşim çok sinirlendi. Geçmişi de açıp bir sürü laf etti. "Senin varlığından bile habersizlerdi, şimdi ne oluyor da bu kadar samimi davranıyorsun, mesafeni koymuyorsun, üzüntülerini unuttun herhalde" diyor. Kendimi eşim ile ailem arasında kalmış gibi hissediyorum.
Ama aynı üzüntüleri yeniden yeniden hatırladıkça mideme ağrılar giriyor ve daha çok üzülüyorum. Mutlu olmak istiyorum ya
Geç anladım bunu ama bekarlara vereceğim en önemli tavsiye şu. Kız ailesi kızını erkek tarafı karşısında asla mahcup etmemeli. Kız da kendi ailesi ile ne kadar sorun yaşarsa yaşasın eşi olacak adama asla yansıtmamalı. Hiçbir şeyi unutmuyorlar, hiçbir şeyi.