Aynı soruyu terapistime sordum. Boşanma aşamasında ki biri olarak. Dedim ki insanlar için hiçbir şey yeterli değil. Aldatsa bile çok aldatmamış diyenler bile oluyor. Diyelim ki hiçbir şey yok sadece mutsuzum bu boşanmak için yeterli değil midir? Dedi ki bi danışanım eşinden sık sık dus almadığı için boşandı.. Önemli olan senin nasıl hissettiğin. Boşanmak fazla büyütülüyor. Toplumsal bir algı sadece.
İnsanlar illa boşanman için senden aşırı büyük sebepler istiyorlar. Mesela kuman olması gibi. Gerçi var desen bu seferde kendine bağla yok vazgeçir diğer kadın kazanmasın vs.. Biz sadece "EŞ" DEGİLİZ. Biz kadınız, anneyiz birer bireyiz. Kimseyi kazanma mecburiyetimiz yok. Bizi aldatan biri için uğraşmamız gerekmiyor. Dayak yememek için susmak zorunda da değiliz. Kimsenin bunlara hakkı yok. Mutsuz olmak zorunda da değiliz. Katlanmak zorunda da değiliz. Bizim hayatımız bu ve sadece 1 kere yaşayabiliriz. Boşanmak dünyanın sonu da değil hatta bazen yeni bir başlangıç. Bosandıktan sonra hemen evlenmek zorunda da değiliz. Mutsuz kadın sırf ilgilenmiyor konuşmuyor diye de boşanabilir. Sanki yaşama amacımız ya da tek mutluluk kaynağımız evlilik gibi algılanıyor. Daha boşanmaktan bahsederken yeni evliliğin konusunu açıyorlar. Bizler evlenmekten ibarette değiliz. Yanı canım hayır büyük bir sebebe gerek yok. Insan ne hissettiğini en iyi kendi bilir. Ama şunu iyi kestirmek lazım. Mutsuzluğum benden mi kaynaklı karşımda ki adamdan mi? Yanı boşanırsam mutlu olabilecek miyim yoksa bu kafa bende oldukça mutlu olamaz miyim? Bunları cevaplayıp hareket etmeli