17 yaşında eşimle severek evlendim, 1 yıl sonra oğlum oldu hmen eşim askere gitti 15 ay yolunu bekledm, tam geldi rahat edicez derken oğlum otizm oldu, Bi girdabın içine düştük yıllarca mücadele ettik yoruldk, çok şkür 8 yıl sonra dünya tatlısı ikiz kızlarım oldu hayatımıza neşe kattılar ama biz o kadar tükenmişiz ki birbirimize sabrımız tahammülümüz kalmamış, gurbetteym üstelik naz edecek azıcık dert yanacak kimsem yok. Eşim Halimi anlamıyor sadece anne baba görevlerimizi yerine getiriyoruz, sevgisini ilgisini hiç hissedemiyorum. O kadar ihtiyacım var ki sarılmaya sevilmeye ama o karşımda duvar gibi duruyor bana karşı yıkamadğı büyük duvarları var sanki çok ağır şeyler yaşatmışm da gururunu yenemiyor gbi kendmi sığıntı gbi sadece çockların bakıcısı gbi hissediorm baktğn zman bitmeli bu evlilik ama çocuklarıma iyi bir baba, onlar baba sevgisinden mahrum kalmasın die sabrediyorum ben babasız büyüdüm onlar büyümesin die. İçimi dökmek istedm sdece