Kızlar üç yıllık evliyim eşimin ailesiyle birlikte oturuyorum eşim hep diyordu söz ayrilacaz sabret falan hep bu laflarına inandım şimdi maddi durumları iyi çok ama eşim dedi kardeşlerime daire Alcam tamam dedim onlara al evlensinler yaşları geçmeden sonra bizi de bir ev al da artık bizde kendi başımıza olacağız demi dedim o gün ev kalabalıktı herkesin içinde dedi ki vallahi billahi ben burdan bir yere gidemem anneme babama kim bakacak ( annesi ve babası yaşları 45 ve bir şeyleri yok yani sağlıklılar) dedim sadece oğulları sen mi varsın ben kaç yıl oturdum biraz da onlar baksın falan yook baba evine gidemiyorum çünkü babamın istemediği bir evlilikti ama işte yaşım cok küçüktü inandım her lafına bir de ayrı konular varr eşimin annesi hiç bir şey yapmaz evde her şeyi ben yaparım düzenim yok evi temizlerim surekli ama temizlendiği hiç belli olmaz kendime ait düzenim hiç yok aslında bunların hiç biri sorun değildi asıl sorun eşime güvenip inanmamdi şimdi bir evladim var gidecek bir yerim de yok ne yapacağım bilmiyorum yks girdim açıktan okuyorum şu an ama okulum seneye bitiyor ve bir iş sahibi olacağım da kesin falan değil yani napacagimi bilmiyorum kızlar ya kaynanam işine geldiği gibi davranıyor bütün çamaşır bulaşık ev temizlugi her şey bende sürekli ayağına bir sey ister çocuktan kötü yanı dün de banka kartıyla çocuğa bir oyuncak aldık o ödedi sonra kartı cebinden düşürmüş beni mahvetti yok sen yaptın sen ettin çocuğu cok simartmissin falan kavga gürültü işin en berbat yeri de eşime anlatsam dinlemek istemiuor önemsemiyor ne hissettiğimi buraya yazıyorum çünkü anlatacak kimsem yok (not:keşke dinleseydim babamı biliyorum ama onunda başka yuvası var annemle ayrı ve üvey annem misafirliğe bile istemiyordu beni kurtuluş gibi gördüm ama değilmiş)!