Buraya da yazdım beynime kan yavaş akıyormuş diye. Rahatsızım bayağı bir. Bugün köye annemlerr çıktık. Annem babaannem ve dedemlerle yaşıyor. Herkes aşırı yakın davrandı. Evet normalde de yakınlar ama farklıydılar. Ben babamla sarılmam her zaman. Geldi bana sarıldı. "kızım" kelimesini kullanmaz. Hatta ben her kızım dediğinde ağlardım. Hâlâ da öyleyim.. Hoşgeldin kızım, nasılsın iyi misin diye sordu. Oturup babamın karşısında hüngür hüngür ağlamak istedim. Annem Bi farklıydı. Bak kızım senin sevdiğin yemekleri yaptım dedi. Yemeğe oturduk kızımın yemeğini ben koyarım dedi ayağa kalktı, kızım yesin dedi ortada ne varsa önüme koymaya çalıştı. Dedem de aynı. Hoş geldin kızım dedi sımsıkı sarıldı. Böyle mutlu aile olmak için insanın başına gerçekten bir şey mi gelmesi gerekiyor bilmiyorum. Neden daha önce böyle değillerdi? Evden çıkarken annem seslendi arkamdan ilaçlarını düzenli kullan kendine iyi bak dedi el salladı. Babam ilk kez yolcu etmek için indi aşağıya. Değer vermek için zor durumda mı olmak gerekiyordu? Ben çok kötüyüm. Bedenen ruhen bitiğim. Hastalığım daha çok ilerliyor olacak ki bir haftayı aşkın sağ kolumda hissizlik var. Kafam kırılırcasına ağrı çekiyorum ve ilaçlar fayda etmiyor. Ne yapıcam bilmiyorum. Bunları buraya yazıyorum sırf kafam dağılsın diye. Burası Benim günlüğüm gibi bir şey oldu zaten.. Özetle ben hiç iyi değilim..