Büyük geçmiş olsun canım. Geçenlerde aynısı bizim başımıza geldi. Asansör 2. Kattaydı birden açıldı bende kızımın peşinde koşuyordum o an ayağımı duvarın köşe kısmına vurdum asansöre açılınca kızım birden asansörün içine koştu. Koşayım derken de kapıları kapanıyordu, sensör görmedi o an beni omzumu vurup içeri geçtim kapı o an açıldı. Ne omzumun ağrısını, ne ayağımın ağrısını hissettim o an. Tek düşüncem kızımdı. Kucağıma aldım ama ellerim ayaklarım titriyor. Kızıma da belli etmemeye çalışıyorum. Eve çıktık kucağımdan indirdim hala titremem geçmedi. Kızı uyuttum sonra eşim işten geldi ona anlattım anlatırken sinirlerim boşaldı birden kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Kendimi suçladım önüne bakmadan neden yürüyorsun, o köşe sürekli oradaydı yeni mi farkettim sanki filan diye. Allah kimseyi evladı ile sınamasın. Rabbim bütün evlatları korusun, ayaklarına taş değdirmesin. Bende anlamıyorum evladını bırakanları ama o an nasıl bir psikolojidelerse. Hep aklım çıkar yolda yürürken yolun kenarında sahipsiz bebek bulucam diye. Allahım yaşatmasın kimseye.