Sevdiğim insanları kaybettiğim oldu ama çok şükür evimin içinden olmadı. Hep şükrettim. Ama babaannem hasta ve artık sona gelmiş gibi duruyor. Babaanne deyip geçemiyorum çünkü anne babamdan çok o büyüttü beni. Hatta bir dönem onunla yaşadım, onun kucağında uyudum yıllarca. Dua ettim, benim bebeğimi de görmeden gitmesin diye. Hamileligim boyunca ne zaman rahstsizlansa hop etti içim. Şükür benim çocuğumu da görmesi nasip oldu. Hatta 9 aylık oldu bile. Babamla konuştum, gidici dedi. Şu salgın yüzünden hasta oldu, toparlanamadi. Artık yaşlı olduğunu, uzun bir hayat yaşama şansı olduğunu, dünyada geçireceği fazladan günlerin ona ıstırap olacağını biliyorum. Kendimi alıştırmak lazım. Ama zor. Onun olmadığı bir dünya nasıl olacak, sesini duymamak nasıl bir şey olacak bilmiyorum. Nasıl alışılır, hazırlanır bilmiyorum. Kalbim ağrıyor. Aniden kaybetmek ağır ama yavaş yavaş vedalaşmak da ağır. Babam için de üzülüyorum çünkü babam 70 yaşında ve benim için zor olan onun için nasıldır kim bilir. Allah kolay eylesin gidişini. Acı çektirmesin. Zaten bu hayatta çok acı çekmiş.