Geçen sene Ramazan ayında bende eşimin uzaktan akrabaları vardı ona gitmiştim. Tanımam etmem. Tatlı aldık gittik. Bende öyle sürekli konuşan, konuşmayı sevmeyen, insanların hayatını merak etmeyen bu yüzden dolayı da sürekli soru sormayan biriyim. Kısa ve öz. Hoşbuldum, ellerine sağlık, evet, hayır. Diğer türlü bunalıyorum. Neler yapıyorsun falan filan sormam. Gittim, yemeğimi yedim, çayımı içtim kalktık. Kalkarken ellerinize sağlık her şey güzeldi falan filan nezaketten bize de gelin dedim hoşlanmasam da eşimin tanıdığı sonuçta. Neyse Demez olaydım. Ramazan bitti sabah kahvaltısına 10da geldiler. Kızım geç uyur geceleri çok uyanır bu yüzden sabah kahvaltısına çağırmam kimseyi. Sabah onlar geldiğinde kahvaltıyı hazırladım anca. Kucağımda çocukla. Bir de ben mutfaktayken bana yardım edilsin pek hoşlanmam. Yalnız çalışmayı severim. O gün bu gündür. Ne onlara giderim, ne evime çağırırım. Herkes kendi evinde mutlu mesut yaşasın.