Selam kızlar , insanlık için küçük ama içimde kocaman olan bir yaradan size bahsetmek istiyorum. Babamla üç dört yıldır ciddi anlamda görüşmüyorum. Annemin ölümü tekrar evlenişi karısının pislikleri babamın kendine ait kötü davranışları. Beni eşimi çocuklarımı rezil edişi. Çocukluğumun bitmek tükenmek bilmeyen kapanmayan yaraları. Evlendikten sonra yine görüşmeye devam etmiştim ama baktım olmuyor ben de ipleri kopardım. Bir türlü düzelmiyorlar normal insanlar gibi davranmıyorlar her toplumda bizi rezil rüsva ediyorlar diye konuşmuyordum. Yalnız şu son bir yıldır sürekli birilerinden haber gönderiyorlar sürekli araya insan sokmaya çalışıyorlar. Ramazan Bayramı'nda ağlamış bir sürü kişiyi aramış gelsin ya da ben geleyim diye. Çevremdeki herkes o kadar baskı yaptı ki ölümlü dünya ölümlü dünya diye Bayramda evine gittim iyilerdi düzgünlerdi hatalarından ders almış gibilerdi normalde hiç çocuk sevmeyen o temizlik düşkünü titiz insanlar çocuklarıma tek kelime dahi etmedi aksine iyi davrandılar. Şimdi bana karşı iyi olmaya çalışıyorlar arayıp soruyorlar. Maddi anlamda yardım etmek istiyorlar. Babamın hataları gerçekten çok büyük hala ilk günkü gibi ağlarım bir çocuk gibi hem de hıçkıra hıçkıra. Yüzüne karşı kızdığım küstüğüm üzüldüğüm şeyleri söyledim yaptıklarını yüzüne vurdum biraz rahatladım.
Sormak istediğim şu , tabii ki samimi canciğer olamayız hiçbir zaman olamadık ama görüşsem mi bu durumda evlerine gitsem kendilerini evime kabul etsem mi bilmiyorum. Sizin başınıza böyle şeyler geldi mi baba çok farklı komşuya arkadaşa benzemiyor. Bir yanım samimi olma ama affet diyor Bir yanım bir çocuk gibi her gün ağlıyor. Rahmetli anneme çektirdikleri bile benim için yetiyor. Bilemiyorum siz ne düşünüyorsunuz ?