Yurtdışından istanbula temelli döneli 10 gün oldu olmadı, evimiz henüz yok kaynanamlarda kalıyoruz. 33. Haftada gece ansızın suyum geldi, altıma yapıyorum sandım. Kalktım birden bir boşaldı şakır şakır, aşkım dedim hee diyor ama uyanmıyor hiç.
Sonra dedim suyum geldi. Bu panikle bir kalktı daha üstünü başını giymeden arabaya koşmuş, anahtarını da beni de almayı unuttu tabi. Geri döndü don atlet.
Ben bacaklarımın arasına havlu yerleştirdim hala daha şarıl şarıl akıyorken bir yandan eşimi sakinleştirdim diğer yandan ne yapması gerektiğini saniye saniye söyledim. Giyin, düğmelerini kapat, çantayı al, çarşafımı giymeme yardım et, anahtarı ve cüzdanı unutma vs vs...
Arabadayken annesi de yanımızdaydı, bunlar kavga ediyorlar. Sebebi de o akşam kedimi odamıza getirmiştik, annesi kıyameti koparmıştı. Kavga sebebi de biz o kediyi getirdik diye başımıza bunlar gelmiş. Zavallımın bir zararı da yok halbuki.
Neyse araba şarıl şarıl su oluyor hala biz geldik hastaneye, acilden yatışımızı yapacağız kadın beni bekletiyor eşim de sinirden kuduruyor. Ben süper sakinim ama dayanamadı bana da kızdı. Ben mi doğuruyom sen doğuruyon niye sakinsin diye, ben neredeyse kahkaha atacaktım zor tuttum kendimi. Annem geldi de son dk neyseki sakinleştirdi kocamı. Yoksa annesi daha beter duruma getiriyordu. Annemle ben sakiniz, annesiyle o panik. O anda da komikti şimdi de komik kskdkdjsjskssk