Çok bunaldım ,daraldim .hastalıklar bir yandan ,olan olaylar bir yandan çok bunaldım.evde kendime iki dk zaman ayiramiyorum.cunku çok dagitkan ve yaramaz çocuklarım var.eger bir an bırakırsam ev savaş alanı gibi oluyor.ona.keza Cat kapı gelenim de oluyor.amannn diyemiyorum.tek başıma herşeye göğüs germek için uğraşıyorum.gecen gün annem geldi.anlattim durumu .çok yoruldum .bir gun de olsa çocuksuz vakit geçirmek istiyorum dedim anneme.tamam kızım geleyim dedi annem.bir hafta bendeydi.sesi çıkmadı .biz böyle konuşmuştuk diye.terardan durumumu anlattim .artık psikolojim bozulacak dedim.ve ibretlik cevap aldım.hepimiz öyle büyüttük.biz bir yere gitmedik dedi annem.annem sürekli bizi ananeme bırakır gün gün gezerdi.babamla akşam oturmalarına giderlerdi bizi bırakıp. Sesine derman olmadığı gibi günlerdir de temizlik yapıyorum.cunku yer yerinden oynadı. Benim bir kere nefes almaya hakkım yok mu Allah aşkına? Anne olduk diye köle mi olduk ? Bu saat oldu iki çocuğum da oturuyor.neler denedim uyku saatleri için başa cikamadim.hadi küçüğü anlamıyor.10 yaşındaki de anlamıyor.saat 10 dan beri yalvarıyorum yat okul var diye.yatmadi. öylece oturdu.yarim saat önce yatırdım beş dk önce ben acıktım diyip kalktı.