Yargılayanlar linçleyenler olacaktır eminim. Durumu şöyle söyleyeyim. 2 yaşında kızım var. Zaten aklı ermeye başladığından beri zor Bi çocuktu. Hele 1 buçuk yaşından beri hep kötü oldu. Her şeye ağlar güldüğü zamanlar nadir. Yemez durdan anlamaz uyumaz. Gece geç saatlere kadar oturur sabahın köründe kalkar. Gündüz uyumaz. 2 ay önce doğum yaptım. Kıskançlık vs yok. Ama bu süreçte ona tahammülüm kalmadı. Bağırmak istemiyorum hele şiddet asla. Ama kendimi tutamıyorum çok kez bağırmak geliyor içimden. Asılsız yere ağlar bağırır. Yanında olan şeyi bile benden ister. Yaptığı yaramazlıkları saymıyorum bile. Su içsin diye su veriyorum Sulukla. Onu alıp koltuğa halıya neresi denk gelirse döküyor. Veya üzerine döküyor. Evet yapmadan anlayacak yaşta değil küçük ama en azından kaç kez gösterdiğim söylediğim şeyi anlayacak yaşta olduğunu düşünüyorum. Kendimden nefret ettim. Bu düşünceye girdim diye de kendimden nefret ediyorum. Kendimi sorguluyorum ki sorgulamam da gerekiyor bu durumda. Kızımı artık sevesim bile gelmiyor. Bazen çok seviyorum sarılıyorum öpüyorum ona kendimi öptürüyorım ama eskisi gibi hissetmiyorum. Ona yansıtmıyorum bu durumu ama ben gerçekten çok kötü hissediyorum. Eski hislerim yok. İnsan evladına böyle hisseder mi ya? Evlat sonuçta canından can ama bilmiyorum. Doğum yaptığım ilk zamanlar ona daha çok düşkündüm. Onunla daha çok ilgilendim. Ama artık ilgi zamanı kısalınca mı böyle oldu bilmiyorum. Biliyorum beni yargılayacaksınız ben bile kendimi yargılıyorum. Ama lütfen üzerime gelmeyin. Bu durumun geçici olduğunu da biliyorum. Ben evladım için canımı bile veririm ama bu aralar neden böyle oldu bilmiyorum
______
Böyle cevaplar geleceğini biliyordum. Haklısınız da. Hata yaptık belki de bilmiyorum. Hata olarak çocuklarımı değil kendi yaptıklarımı görüyorum. Erken yaşta evlenip erken yaşta iki çocuk sahibi olmak gibi... Yaşıtlarıma bakıp keşke evlenmeseydim ne vardı sanki dediğim çok oluyor. Hele ki bu dönemde. Bırakın sağda solda gezmeyi artık evin önündeki markete bile çıkamıyorum. Benliğimi kaybetmişim gibi hissediyorum. Sürekli aynı düzen içinde 4 duvar arasında iki bebekle çok zorlanıyorum. Beni en iyi bebeğini sıfır desteksiz büyütenler anlar. Bakın ben doğum yaptım daha 2 ay yeni oldu. Kimse kapımı çalıp da Bi şeye ihtiyacın var mı demedi. Ailem akrabalarım hepsi.. Çok yakınımda 8 senelik arkadaşım var o bile Bi tas çorba getireyim ihtiyacın vardır demedi. Kızım yemek yemiyor ama bu yenidoğan alakalı değil. Yaz başından beri böyle.. Boyu uzadığı için çok zayıf duruyo. Kimse bana yardım etmezken gördüklerinde buna bakmamışsın kupkuru kalmış der oldular. Zoruma gidiyor. İnsan evladına neden niye bakmasın. Anne evladından soğur mu hiç.? Ben kızımı doğururken çektiğim acıları, yaşadığım şeyleri ölüm korkusunu asla unutamam. Ölüm korkusu da dediğim kendim için zerre korktuysam kendimi zerre kadar düşündüysem ne olayım. Kızımı kim bakar diye düşündüm hep.. İlk doğumum çok zordu, ikinciye girerken çok dualar ettim. Hastanede çok yattım karnımdaki bebek riskli durumdaydı ama onu hiç düşünmedim. Hep kızımı düşündüm. Yine doğum aynı olur da bana bir şey olursa kızıma kim bakar o beni biliyor beraber çok iyi vakitler geçirdik her şeyi hatırlıyor bensiz yapamaz, sabah kalkınca anne anne diye tüm odalara bakan bebeğim o dedim. Doğum yaptım çok şükür çok iyi geçti. İnsan doğurduğu bebeği merak eder dimi? Etmedim doğumda iyi olduğunu gördüm yetti, kızımı istedim. Sürekli sordum. Ben kızımı çok seviyorum. Soğumak çok yanlış bir tabir oldu belki de. Ben kızımdan soğumadım. Ona tahammülüm kalmadı. Yaptığı ilk yanlışta ilk yaramazlıkta hemen yükselir oldum. Benim için sorun buydu. İçten iyi şekilde yorum yapanlara teşekkür ediyorum. Bu süreç geçici eminim. Desteğe ihtiyacım var desteksizlik kötü. Sadece kızımla biraz daha fazla vakit geçirmek istiyorum bu kadar.