Bazen çok yipraniyoruz istemeden sistemler altüst oluyor ama zaman zaman kizabiliyoruz bağırıp sinirlenip çekiliyoruz ama şu var dolmak gayet normal ama keşke bu şekilde olmasa orta yolu bularak sakince normale dönsek neguzel olurdu üzmeden kırmadan. Hiçbirimiz dört dörtlük değiliz ki malesef kimimiz kızarak kimimiz bağırarak kimimiz de sessiz kalarak bu süreci yönetiyor. Tabi her türlü biz üzülüyoruz. Bi psikolog vardı takip ettiğim diyor ki çocuğuma bir anda kızdım bağırdım diye ben kötü anneyim demeyin çünkü çok sevdiğimizden çok kızarız en sevdiklerimize der ama fiziki şiddeti asla kastetmiyorum. Anneyiz hep bizimle yatıyoruz kalkıyoruz bizimle tuvalete giderken dahi bizimle hayatın her anında bizimle tıpkı organımız uzvumuz gibiler sanki
Oysa bazen insan saçım neden dolaşıyor hep böyle der hatta saçıyla dahi tartışır gibi söylenir ne biçim sacsin gibi sözler der
Evlat da malesef sac gibi önce çok severiz sonra neden böylesin ya deriz. Oysa aslında onu en çok biz severiz sadece herseyin üzerimize yıkılmasından bogulmusuzdur evlada vakit bulamayız diğer dertlerden hele bide yolunda gitmeyen evlilikle muhatapsa bir kadın daha kötü oluyor durum.
Bu seni beni onu kötü anne yapmaz tabi ona vurma hakkınida vermez çünkü cocuk yapmayı 1. De 2. De .3. De 4. De farketmez biz istedik o gelicem illa demedi
Onlar hayatın merkezi malesef böyle zor ama güzel Bi gerçek var gerekense birazdaha sakin kalıp sinir anında onlara sarılıp mesela tam kizacakkrn hadi beraber kek yapalım hadi parka gidelim hadi evi birlikte toplama yarısı yapalım boyama yapalım şarkı söyleyelim gibi alternatifler daha etki edicidir
Onlar sakinleşince gülümseyince gerginliğinin kendiliğinden azaldığını farkedeceksin.