Kendimi çok tuhaf ve dokunsan ağlayacak modda hissediyorum.. Çünkü tek dostum canım kanım annem dün evimden gitti ve bidaha gelmeyeceğini özlediğimde benim gitmemi söyledi bense gitme bile diyemedim sebebi eşim, annem son derece haklı.
Özetle bahsedeyim ne zaman dara düşsek maddi manevi bizim için herşeyi yaptı eşimi ehliyete bile yazdırdı o kadar ilgili bir anne olmuştu bize.
Eşimin ailesi ise 2 yıllık evliyiz henüz 1 kere bile ne torunlarını gördüler ne evime geldiler 2-3 kıyafet dışında hediye takmadılar, bize düğün yapmadılar, nikahımızı kıydırmadılar. Telefonumu sattım ikimize yüzük aldım nikahımızı kıydırdım.
Anlayacağınız bu zamana kadar annemden başka kimse kapımızı çalmadı sokakta kaldık yeri geldi onlar yine umursamadı.
Velhasıl annem eşimi çok kez uyardı "bak oğlum ben yıllarca çok çektim yanımda kavga gürültü istemiyorum birbirinizi yalnızkaldığınız bir ortamda üzün yanımda değil" ve annem bizim yüzümüzden kavgadan evinden atılmış bir insan çok sabretti ama eşim bir çöp kovası yüzünden tartışma çıkardı. Kapıcının çöp alma saati geçmiş siz kaçta kalkıyosunuz bana söylermisiniz dedi ordada annem ben kardeşim var yani genel olarak azarlamış gibi oldu. Annem de bu ne terbiyesizlik dedi kızdı. Akşam işten geldi hala benimle tartışıyor annem arayı düzelttikçe çekti kapıyı vurdu gitti içeri.
En sonunda annem çıldırdı benim kızım hamile ben senin annenim sende ki bu saygısızlık ne biz sana daha ne yapalım kızımızı verdik ne para ne pul istemedik bir saygı istedim dedi bavulunu aldılar kız kardeşimle çıktılar. Trabzondayız kayseriye gittiler.
Anlayacağınız ben bu adama diyecek söz bulamıyorum sosyal bi insan değilin gezip tozmam annemden başka kimsem yok kafam çok karışık kendimi ondan çok uzak hissediyorum ona karşı bu nankörlüğünü hiç unutmam eskisi gibi bakamam ona gözümden. Bende onun ailesini sokmayacağım eve kimse gelmeyecek!!! Annem gibi bir insan bu muameleyi gördüyse nefret ettiğim o insanlar gelipte benim evimde oturamayacaklar!!!!!!!!
