Ya evlatlık verildiği için üzülmüyorum hiç. Aksine mutluyum. Gerçekte doğmam gereken aileye farklı yollarla kavuşmuşum gibi geliyor. O yüzden rahmetli annem benim gerçek annem, beni bu günlere getiren babam da gerçek babamdır. Benim hazmedemediğim olay şu. Tamamen dışarıdan bakıyorum konuya. Ve diyorum ki. Bakamayacağın çocuğu niye yapıyorsun. Uçkurunu niye tutmuyorsun. İnsanların hayatına sıçmak bu kadar mı kolay. Kızıyorum ya. Anlamaya çalıştım. Şartlar farklıdır dedim, şöyle olmuştur dedim. Ama bir açıklaması yok. 8 aylık hamileyim ben. Kendi canımı veririm bebeğimi vermem ya. Bebeğimi benden almaları için canıma kıymaları şart. Annelik budur. Bu yani. Tamamen kendi tarafımdan da düşünmeyeyim diyorum. Ama nerden baksam kadın da suçlu, adam da. O yüzden bu saatten sonra isteseler de dönmem. Benim anne babam olmayı haketmiyorlar.