Eskiden deli divane aşıktım. Uyuyunca gider izlerdim,dayanamaz okşardım sarılırdım kirban olurum doye diye . Küçük küçük o kadar çok tartıştık ki, o kadar çok ağladım, o kadar çok umursamadı ki içimde o bağ kopmuş. Son zamanlar hiç yanına gitmiyordum ,sarılınca sarılmıyordum, öpünce yüzümü çeviriyordum. Yani kalpten gelmesi lazım.baktım bu iş kaçan kovalanır. Ve gerçekte hiç onunla yan yana olmak içimden gelmiyor uzaklaşıyorum. Annem ve halam biliyor durumu. Halam sırdaşım benim. Babam yarı yamalak biliyor. Bizde başka sorunlarda vardı . Artık kaldıramıyorum gerçekten. Ve ben birşeyleri onarmaya çalışırken iyine kendini naza çekiyor. Bende kendi hakkıma giriyorum. Ağrılarımı bahane etdim, tedavi oluyorum diyorum sorana da. Eşimde özlemeye başlamış ama konuşmuyorum. İçimden de gelmiyor açıkcası.