Ben 13.5 senelik evliyim eşim 15 senedir hayatımda..
Hayatim üniversiteden sonra hep calismakla geçti.
Evimiz olsun arabami olsun imkanlarimiI iyileştirilelim diye uğraştık eşimle.Ve çocuğu öteledik.
İşten ayrıldım eşim hep covuk olsun isterdi.Cocugumuz olsun diye Dr gittim erken menepo riski yumurtalık rezervi düşüklüğü ile belki tüp bebek havu yöntemi ile düşük bir ihtimal hamile kalabilecegimi öğrendim.Uzuldum çok ama karar verdim deneyeceğim dikkat edeceğim olmazsa evlatlık alalım eşime dedim eşim hiç yanaşmadi ama yanaşmazken bana hissettirdiği degersizlik hissiydi 10 yillil evlililigimde ilk defa boyle hissetyim sectigi kelimeler davranis sekli beni cok yordu yafa ben oyle dusundum bilmuyorum tabiki evlatlık almak buyuk bir karar istemeyebilir burada sonrun bana hisswttirdikleri bir gece yine konuyu açtım uff tamam diyip yattı o gece sabah kadar ağladım.Çocuktan cok hissettiklerime Ama resmen içim titredi çok üzüldüm.Aci gibiydi o üzüntü çok farklıydı.
Ertesi gün hamile kalacağım kararı ile uyandım eşimi komple görmezden geldim Biliyorum Rabbım bana yardımcı olacak hissediyorum beslenmeme dikkat hergun yürüyüş sigarayı bıraktım ve 35 yaşında 2 ay içinde hamile kaldım hatta hamile kalacağım günü bile biliyordum ama inan hissediyordum.
O üzüntü hala içimde eşimle.genel olarak uyumlu sakın özverili bir evliliğimiz var gibi,ama ben o gece aslında çok değiştim.Ona bakışım hissettiklerim bir daha asla aynı olmadı ama o dönem hayatimin dersini bana sezgilerim algiladiklarim ile hissettiklerim verdi.Kosulsuz sevgi kızıma hissettiklerim oldu,...