23 yaşında ayrıldım kızım bir buçuk yaşındaydi, ailemin yanında kaldım , çalıştim kızıma baktım büyüttüm on yaşında şimdi kimseden bir kuruş almadım , hayatıma biri girdi o süreçte kızım daha küçük olduğu için evliliği düşünmedim ama onu tanımak için konuştum ve dört yıl sevgililik dönemimiz oldu bu süreçte kızımda büyüdü aklı her şeye ersin her şeyi bilsin diye bekledim en en iyi dediğimiz insanlar bile kötü çıkıyor, ve ben bağıra çağıra asla evlenmem asla bir daha çocuk yapmam diyen biriydim, ama hayatıma giren insan Allah'a şükür o kadar iyi çıktı ki bir kere dahi yanlış bir şey görmedim duymadım hep el üstünde tuttu beni kizimida aynı şekilde, bir buçuk yıl önce evlendik , kizimida yanıma aldım , şimdi bebeğim var bir tane de Allah'a şükür huzurum yerinde , kızıma sordum istemezsen ben yine evlenmem benim için önemli olan senin mutluluğun rahatın dedim , kızım dedi onu seviyorum o çok iyi biri , inşallah bundan sonra da hep böyle olur çünkü o kadar kötü şeyler yaşadım ki eski evliliğim de boşandıktan sonra ki hayatım da , boşanmak insanlara kolay geliyor ama o kadar zor ki boşanıp hayata devam etmek hele ki çocukla ,insanların lafı milletin sözü , dedikodusu , evet ciddiye almıyorsun ama üzülüyor insan , çok çok zordu benim için ama kızım için dik ayakta durdum