Bu yazdıklarının çok farkındayım. Ve yapıyorum da. Yığınla işim, ödevim, ev işim duruyor ben onunla oyunlar oynayıp şarkılar söylüyorum, yürüyüşe çıkıyoruz, dans ediyoruz. Bakıcı varsa bile ben yanlarındayım. Çünkü biliyorum ki onun bu günlerini bir daha ona asla veremem. En mutlu olduğu oyuncağı benim, en sevdiği kişiyim. Anneden bir bebeği mahrum etmek çok acımasızca geliyor bana da. Buraya kadar iyi hoş çok güzel. Ama gün bittiğinde herşeyin beni bekliyor olması, uyku problemimiz ipin koptuğu yer oluyor. Çünkü nolursa olsun ben de beni beni yapan şeyleri özlüyorum. Onlara da vakit ayırmak istiyorum. Sorumluluklarımı yerine getirmek istiyorum. Ki bu sorumluluklarım aynı zamanda yapmaktan da zevk aldığım şeyler, hobilerim. Eğer bir gece dolu dolu kitap deftere gömülüp çalıştıysam ertesi gün şahane bir anne olarak uyanıyorum. Adeta anneliğim in güzelliğine güzellik geliyor.
Ayrıca yedirsen de olmuyor canım. Ben yedirdim yine sen de dene ama. Yoğurt yedirdim, muhallebi, çok koyu kıvamlı tarhana. Hatta büyüklerin baskısına direnemedim nişasta bile yedirdim 3 4 gün. Ama yok, ilk yediği gece uyudu. Sonra yine aynı.